Το πράσινο πιπέρι προέρχεται από τους άγουρους καρπούς του φυτού piper nigrum. Οι καρποί αποξηραίνονται και στη συνέχεια υφίστανται κάποιας μορφής επεξεργασία, ώστε να διατηρήσουν το πράσινο χρώμα τους. Διατίθενται αλεσμένοι ή ολόκληροι. Οι ολόκληροι καρποί μπορεί να είναι αποξηραμένοι ή μέσα σε άλμη. Η γεύση του πράσινου πιπεριού είναι τόσο καυτερή όσο και του μαύρου. Χρησιμοποιήστε το στο κρέας, στα πουλερικά, στο ρύζι, στις σάλτσες και στις ομελέτες.
Υπάρχουν πολλές μαγειρικές χρήσεις του δυόσμου. Η γεύση του είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε κάποια ποτά, ενώ το ίδιο ισχύει και για τη χρησιμοποίησή του ως βότανο ή στο μαύρο τσάι. Το φυτό μπορεί να μαγειρευτεί σε μέντα ζελέ ως γαρνιτούρα σε κρέατα, ιδιαίτερα στο αρνί.
Το λευκό πιπέρι είναι ένα εξαιρετικό καρύκευμα για να προστεθεί σε σάλτσες κρέμας γάλακτος, κρεμώδεις σούπες και πουρέδες (πατάτας ή λαχανικών). Σε τέτοιου είδους ανοιχτόχρωμες παρασκευές συνηθίζεται το λευκό πιπερι ώστε να είναι αόρατο, καθώς το μαύρο πιπέρι θα ξεχωρίζε σε αυτές τις περιπτώσεις. Το λευκό πιπέρι προστίθεται στο τέλος κάθε συνταγής, καθώς η υπερβολική θέρμανση πικρίζει τη γεύση του.
Το μαύρο πιπέρι ταιριάζει με τα πάντα, γι’ αυτό χρησιμοποιείται ευρέως στη μαγειρική, έχει δυνατή γεύση, καυτή και κάπως πικάντικη. Καλλιεργείται κυρίως στην Ινδία, στην Ινδονησία, στην Μαλαισία, στο Βιετνάμ και στην Βραζιλία. Το πιπέρι είναι το πιο εμπορικό μπαχαρικό σε όλο τον κόσμο.
Το θυμάρι έχει αντιπαρασιτικές, αντισηπτικές, αντιμυκητιασικές και αντιρευματικές ιδιότητες. Επί αιώνες τα εκχυλίσματα και άλλα παρασκευάσματα με βάση το θυμάρι χρησίμευαν για τη θεραπεία ασθενειών, όπως το κοινό κρυολόγημα αλλά και οι επιληπτικές κρίσεις. Η συστηματική χρήση θυμαριού βοηθά στην ανακούφιση από τα συμπτώματα πολλών ασθενειών, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η χρόνια θυρεοειδίτιδα, ο λύκος, η ινομυαλγία, ο ίλιγγος κλπ. Το θυμάρι είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών και μεταλλικών στοιχείων. Είναι πλούσιο σε βιταμίνες της ομάδας Β, βιταμίνη Α, βιταμίνη C και φολικό οξύ, σίδηρο, ασβέστιο και κάλιο και γι’ αυτό συμβάλλει στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης, στην παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων και στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της φλεγμονής και της οξείδωσης των κυττάρων.
